Ciepło i poczucie wspólnoty u kobiet

Deszcz za oknem, wiatr. Ogólna życiowa cisza. Nic się nie dzieje. Dziwne, ale większość ludzi w tym momencie nachodzą refleksie, dziwne myśli (niektórym zapewne samobójcze). I tak sobie wymyśliłem, że po pierwsze – język francuski usypia. Po drugie naszło mnie na taki osąd nt. kobiet i ich postaw w dążeniu do autorytetu wśród innych. Bo co może kobieta?  Co się od niej oczekuje? Otóż kobieta może, a wręcz powinna być sympatyczna, ciepła, działająca wspólnie, empatyczna. Gdy jest nieco inna, bardziej zimna, oschła, mniej współczująca. Nieprzejawiająca emocji. Jest karana (matrix znów działa?) Bądź odrzucana przez bliskich, przyjaciół, społeczeństwo (jak zwał tak zwał). Bo wyobraź sobie kobietę, która nie potrafi ci współczuć, zainteresować się po części twoimi problemami, pomóc ci w kłopocie. Zamiast tego widzisz laskę, którą nie dość się tobą nie interesuje, ale akcentuje zainteresowanie TYLKO własną osobą i własnymi korzyściami. Powiedzmy czasem zdarza się rozmawiając na GG, że jakaś taka „zimna” (umownie) ciągle nawija o swoich sprawach. A gdy już uda ci się przebrnąć przez potok słów, śliny i bóg wie czego – zaczynasz opowiadać po króćce (czas goni) co cię boli bądź co u ciebie. Napotykasz na brak reakcji. Twoje słowa wpadają i nic. Nawet nie słyszysz echa odbijającego się od dna głowy. Nie ma nic bardziej irytującego jak brak uśmiechu na twarzy, wyrażania zgody, okazywania wsparcia, brak motywacji do „sztucznej”, wymuszonej kulturowo empatii tudzież altruizmu (no bo w końcu on jest nie naturalny, ale lubi się takich ludzi). Mam wrażenie, że nie przepada się za takimi kobietami, które wykazują braki … takich cech (osobowości, charakteru, nie wiem, do czego to zaliczyć). Osobiście słabiej się odnoszę wobec takiego typu zachowań. W pewnym sensie rażą mnie one. Ktoś może pomyśleć – ok, ale to pewność siebie – to ja też powiem ok. Tylko gdyby trochę współodczuwania, empatii, uśmiechu, zaangażowania czy współczucia a kontakt z taką osoba stałby się o wiele łatwiejszy nie tylko dla mnie, ale przede wszystkim dla strony przeciwnej. No i przetłumaczyć teraz „zimnej” że jej zachowanie jest z lekka niepoprawne (nie mówiąc słowa złe) jest wręcz niemożliwe. Czasem widzę takie to osoby, które uważają, że wszystkie ich niepowodzenia są związane przez „pecha istniejącego w ich życiu przez całe życie”. A tak naprawdę wydawać się może, że taki czy inny stan rzeczy jest związany z tym, co wyżej napisałem oraz z tym, co nie udaje się w ich własnych łepetynach. Haaaa takie to osoby nawet posiadają wspaniały (wg nich) dar przewidywania porażek i niepowodzeń. Tylko żadna z nich nie słyszała o prawie przyciągania (powodzeń i niepowodzeń). Czyżby takie to przewidywanie porażek nie nazywa się (przez nich) realizmem czy realizmem transcendentalnym (trudne słowo)? Przykre tak czy siak… a chciałoby się zmienić świat.