Twierdza Poznań zdobyta

Tak zgadza się. Z P. zdobyliśmy jeden z centralnych punktów poznańskiej twierdzy Poznań – Fort Winiary, położony na wzgórzu winiarskim, zwany potocznie cytadelą.

I na koniec coś na co trafiliśmy w Forcie. Znicz na moście. Prawdopodobnie po kimś kto skoczył. Na dole znajdowała się taśma mająca ochraniać miejsce zdarzenia.

Trochę historii o tym miejscu: Pod względem architektonicznym Twierdza Poznań była dziełem nowatorskim. Po raz pierwszy bowiem zastosowano tu system fortyfikacji nazwany później „nowopruskim”. Wybudowana w myśl założeń systemu nowopruskiego Cytadela, zajmowała obszar ok. 100 ha. Zewnętrzne umocnienia z fosami wzniesiono na planie wielokąta. Kernwerk tworzyły trójkondygnacyjne podpiwniczone koszary posiadające w części tylnej dwie wieże obserwacyjne z tarasami artyleryjskimi. Prowadziły do niego mosty: główny, dla artylerii oraz dla piechoty. Od południa reditę zabezpieczały śluzy: Mała – na Wierzbaku i Wielka – na Warcie. Mogły one spiętrzać wody, tworząc rozlewiska na przedpolu twierdzy. Na końcach obu śluz usytuowano forty: Wojciecha ( Fort Hake ) – przy Małej Śluzie oraz Przyczółek Mostowy (Fort Roon) – przy Wielkiej Śluzie. Całość twierdzy otoczona była wałem głównym, wzmocnionym od północy trzema bastionami i czterema wysuniętymi rawelinami, od strony południowej koszary flankowane były ogniem z czterech samodzielnych redut. Łączna długość zewnętrznej linii obronnej wynosiła ok. 3 km. Cytadelę otaczała sucha fosa szerokości 6 – 32m i głębokości ok. 7m. Wszystkie wzniesione obiekty posiadały mury ceglane o grubości 1,3 – 1,8m. Dookoła całego kompleksu fortecznego prowadziła tzw. kryta droga na stoku bojowym. W swoich dziejach twierdza spełniała różne funkcje. Więziono tu polskich spiskowców po powstaniach 1846, 1848 i 1863 r. (m.in. L. Mierosławskiego, Wł. Niegolewskiego, W. Stefańskiego), oraz jeńców wojennych po zwycięskich dla Prus wojnach z Danią (1864), Austrią (1866) i Francją (1870-71). W czasie I wojny światowej winiarska twierdza znalazła się poza obszarem działań zbrojnych. Opanowana bez walki przez powstańców wielkopolskich (29 XII 1918 r.), stała się ośrodkiem formowania I Pułku Strzelców Wielkopolskich orazI i II Batalionu Telegraficznego. Po zajęciu Poznania przez Wehrmacht (10 IX 1939 r.), w forcie wieziono jeńców wojennych – najpierw polskich m.in. gen. bryg. Romana Abrahama), później brytyjskich i radzieckich, natomiast w południowo – zachodniej części fosy urządzono strzelnicę doświadczalną filii zakładów Deutschen Waffen- und Munitionsfabriken AG (H. Cegielski). Znaczenie militarne Cytadeli wzrosło nieoczekiwanie na przełomie 1944/45 r. Stała się wówczas głównym punktem oporu kilkudziesięciotysięcznej niemieckiej załogi Festung Posen. Zdobyta po pięciodniowym szturmie 23 II 1945 r., pochłonęła życie kilkuset żołnierzy i oficerów Armii Czerwonej oraz mieszkańców Poznania (tzw. cytadelowców), zwerbowanych przez Rosjan. Był to pierwszy i ostatni jak się okazało wojenny epizod w dziejach twierdzy. W trakcie walk częściowemu zniszczeniu uległa redita koszarowa, pozostałe obiekty ocalały niemal w całości.
Za: Jarosław Bączyk, Zarys historii Cytadeli (Fortu Winiary), Wielkopolskie Muzeum Walk Niepodległościowych

Więcej moich zdjęc na flickr…